Ξύπνησες νύχτα και μέσ' τη σκέψη σου ανάψανε φώτα.
Έλα όμως που τα φώτα δεν ήταν αυτά που είχε στο νου του ο...
Μπιθικώτσης όταν τραγουδούσε το άσμα, αλλά του σαλονιού.
Πάλι τα ίδια είχαμε.
Ενώ εσύ έχεις αποκοιμηθεί κουλουριασμένη στον καναπέ, με το γνωστό σε όλους μας "κουβερτάκι τηλεόρασης" -ναι, αυτό το φλισάκι απ' το ΙΚΕΑ, σωστά την έφτιαξες την εικόνα- ο αγαπητικός της βοσκοπούλας μπήκε τρικλίζοντας στο σπίτι.
Κάμποσο καιρό πίσω, μέσα στην κάψα του παθιασμένου κρεβατιού, η ψιλοσούρα του σού έκανε εφέ και την αγνόησες.
Την κουκούλωσες με ροζ πέπλο να καλύψεις την ασχήμια της και εκείνο το "σ' αγαπώ" που βρώμαγε τζιν-τόνικ, έγινε μια συνήθεια, που είχες ορκιστεί ότι θα την αλλάξεις.
Ο τραγικός όρκος που παίρνουμε όλες μας λίγο-πολύ κι ας μας έχει αποδειχτεί περίτρανα πολλές φορές, ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.
Τα απανωτά τζακ-ποτ στο στοίχημα που έπαιζες βάστηξαν χρόνια κι εσύ εκεί, συνέχιζες να βάζεις σε κύκλο τα ίδια νούμερα.
Υποσχέσεις, κλάματα, σκηνές απείρου κάλλους, σ' έχουν ξεγελάσει τόσο πολύ, που νομίζεις ότι ζεις τον απόλυτο έρωτα.
Κι απόψε; Τι θα γίνει απόψε;
Θα κάνεις για άλλη μια φορά ότι κοιμάσαι, ότι δεν πήρες είδηση πότε και πώς γύρισε στο σπίτι;
Και θα περιμένεις πάλι ξάγρυπνη να ξημερώσει ή μάλλον να μεσημεριάσει, για να σηκωθεί ο αγαπητικός σου φρεσκαδούρα, να μπορέσει να αντιληφθεί (λέμε τώρα) πως το "σ' αγαπώ" το προτιμάς νηφάλιο και έχεις και επιχειρήματα;
Ε, καλά…Το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο.
Εσύ να καταλήγεις σε κλάματα και εκείνος σε συγγνώμες.
Κάνε τα μια φορά όλα πουτάνα όπως είναι πάντα η αρχική σου σκέψη με το που μπαίνει μέσα.
Λένε ότι ο πιωμένος βγάζει αλήθειες.
Αυτό φοβάσαι και τραβιέσαι πίσω;
Την αλήθεια που σέρνεται τόσα χρόνια γύρω σας;
Σου έχω νέα.
Άνοιξε πάλι το τριώδιο! Να ντυθείτε μασκαράδες να ζήσετε το τέλμα σας!
Α, και μια και είπα τριώδιο, "Ρε συ έχω ένα πάρτι για το Σάββατο. Δεν μου δίνεις τα ρούχα σου να ντυθώ μαλάκας;".
Λίλιαν Ρήγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου